स्कुलकी मिस - भाग १

हाम्रो स्कुलको ढोका सधैं खिया लागेजस्तो देखिन्छ। बिहानको समयमा त्यो ढोकाले थरथराउँदो आवाज निकाल्छ, मानौं यसले पनि हामी विद्यार्थीहरू जस्तै निन्द्रामा अल्झिएको छ। त्यस दिन पनि त्यस्तै बिहान थियो — चिसो, कुहिरो अलिक बाक्लो, अनि म झोलामा पुराना किताबहरु खाँद्दै स्कुलतिर हिँडिरहेको थिएँ।

गाउँमा भर्खरै क्रिस्चियनहरु आएर चर्च बनाएका थिए। केही रैथाने धर्ममै अडिए, धेरैजसो पैसाको आश र नयाँ विश्वासमा लाग्न चर्च धाउने गर्थे। स्कुल स्थापना भएको भर्खरै हो, पल्लो गाउँमा पुग्नुपर्थ्यो। जुन बनेको पनि धेरै पहिले होइन। गाउँको यो स्कुलमा पहिलो पटक १० कक्षा तयार भएको। सबैभन्दा शिक्षित गाउँका यीनै थिए, बाँकी सबै टिचरहरु अर्को गाउँबाट पढाउन आउँथे, स्कुल पनि ढिला आइपुग्ने अनि छिट्टै घर जाने। यो दुर्गममा बस्न कसले सक्ने? सबै टिचरहरु केटाहरु मात्र, मिस कोही थिएन। बस आइपुग्थ्यो कच्चीबाटोमा घन्टौको यात्रा पछि यात्रु पायो भने, नत्र १ घन्टा परको स्टेसनै बसिदिन्थ्यो। बिहान मात्र यात्रु छन् कि भनेर आइपुग्थ्यो, शहर पुग्ने। साच्चै भन्दा गाउँमा युवाहरु नै थिएनन्। थिए त मात्र बुढाखाडा अनि आइमाइहरु। छोरामान्छेहरु शहरमै मजदुरी गर्थे त थोरैले मात्र पैसा जुटाएर विदेश जान सकेका थिए। 

तर त्यो दिन खास थियो।

हामीलाई सुचित गरिएको थियो — शहरबाट नयाँ टिचर आउँदैछिन्। केटी टिचर।

गाउँमा कोही नयाँ आउँछ भने त्यो खबर बजारभन्दा छिटो फैलिन्छ। हामीभन्दा तीन कक्षा मुनिका केटाहरूले समेत सुनेका थिए — “शहरबाट राम्री मिस् आउँदैछिन् रे।”
तर साँचो भन्नु पर्‍यो भने, हामीमध्ये धेरैले ‘राम्री केटी’ भनेको देखेका नै थिएनौं। हाम्रो गाउँमा सबैकुरा व्यवहारिक थियो — काम, खेत, झगडा, मेलो, पढाइ — सुन्दरता र साजसज्जालाई खासै अर्थ दिइँदैनथ्यो।

म १४ वर्षको छु, कक्षा ८ मा पढ्छु। म जस्तो केटाका लागि मिसको आगमन कुनै परी आएजस्तो भएको थियो — रोमाञ्चक, अलिकति डर लाग्दो, अनि पूरै अज्ञात।

उहाँ आइपुग्नुभएको दिन बिहान Assembly मा सबै शिक्षकहरू लाइनमा उभिनु भएको थियो। त्यसै लाइनको अन्तिमतिर एक फरक आकृति उभिएकी थिइन् — हल्का गुलाबी कुर्ता, झट्ट हेर्दा खासै चिल्ला लुगा होइनन्, तर त्यस्तो सफा र मिलेको कि आँखा आफैं तानिन्थ्यो।

त्यति बेला पहिलोपटक उहाँको अनुहार देखेँ।
र मनमा एउटा अजीब किसिमको शून्यता भरियो। उहाँ फरक हुनुहुन्थ्यो।

मिस समृद्धि थिइन् फरक — चल्ने चाल फरक, बोल्ने तरिका फरक, अनि हेराइ नै फरक।
उहाँ हामीजस्तो परिवेशकी होइन भन्ने कुरा उहाँको उपस्थितिले नै भन्दथ्यो।
तर त्यो फरक ‘घमण्ड’ थिएन, त्यो फरक ‘शालीनता’ थियो।
जुन हामीलाई पहिले कहिल्यै पढाउने शिक्षकहरूसँग देखिएको थिएन।

पछिल्लो बेञ्चमा बस्ने सुरज, लक्की र हरिस भने फरक प्रतिक्रिया दिइरहेका थिए। उनीहरू १७-१८ वर्षका भइसकेका थिए — फेल भएर एउटै कक्षा दोहोर्याउनेहरु, कहिले झगडा गरेर निलम्बनमा पर्ने, फेरि भर्ना भएका। उनीहरूलाई पढाइभन्दा स्कुलभित्र हुने गसिप बढी रोचक लाग्थ्यो।

"आइ… हेर् मिस् कति राम्री!" सुरजले आँखा खुम्च्याउँदै भन्यो, "कम्मर पट्टि त... दिमाग घुमाइदिन्छ!"
"कुर्ता त फाट्ला जस्तो छ," लक्की खुसुक्क हाँस्यो, "भित्रको सबैकुरा देखिन्छ… खै के लगाइरहेकी हो!"

म उनीहरूको कुरा नसुने झैं गरेर अगाडि फर्किएँ, तर ती शब्दहरू चुपचाप मनभित्र पसिसकेका थिए।
केटा भएर त्यो उमेरमा हामीलाई शारीरिक कुराहरू सजिलै तान्थे। तर मेरो नजरमा मिस् त्यसभन्दा पर थिइन्। उहाँ किताबजस्ती थिइन् — पढ्न मन लाग्ने, तर पाना नच्यात्न मन लाग्ने।

तर त्यस दिन बेलुकी, जब घरको कोठामा एक्लो परें, ती केटाहरूका कुरा फेरि दिमागमा गुञ्जिन थाले।
“के ती कुरा सही थिए?” “के म पनि अब तिनीहरूजस्तै हुँदैछु?”
किशोर मस्तिष्क यस्तो हुन्छ — तपाईं जे हेर्न चाहनुहुन्न, त्यही देख्न थाल्नुहुन्छ।

---

म अर्को दिन चाहिँ झ्यालतिर बसें। मिस् कक्षामा आउँदा, झ्यालबाट घाम भित्र पर्न थालेको थियो।
उहाँको हल्का सुरुवाल आज निलो थियो, तर पातलो।
मनले आफैंलाई सम्झायो — "हेर्नु हुँदैन, उनी तिम्री गुरु हुन्।"
तर आँखा भने टाढाबाट आकार हेर्दै थिए — सायद "जुन कुरा सुनेको थियौं, त्यो साँच्चै हो कि होइन" भनेर पुष्टि गर्न।

त्यो क्षण म निकै अफ्ठ्यारो मनस्थितिमा थिएँ —
कसैको शरीर हेर्न मन लाग्नु गलत हो?
सम्मान गर्ने कोहीलाई यौनिक दृष्टिले हेर्न खोज्नु पाप हो?
वा त्यो स्वाभाविक हो, किनकि हामी किशोर हौं?"

त्यही द्वन्द्व नै हाम्रो उमेरको खास मनोविज्ञान हो।
यही उमेरमा नै मन ‘सन्तुलित आकर्षण’ र ‘शारीरिक कुतूहल’ बीच दोधारिन्छ।

---

सोच्थें, उहाँ म जस्तो विद्यार्थीलाई चिन्नुन होला।
हजार विद्यार्थीहरूमध्ये एउटा अनुहार। न राम्रा अंक ल्याउने, न कहिले हात उठाएर उत्तर दिने।
तर त्यो दिन — जब उहाँले मेरो नाम लिएर सोध्नुभयो, म केवल टोलाएँ।

"सुमन," उहाँको आवाज न त ठुलो थियो, न त कडा। "Can you try this one?"
म केही क्षण त आफ्नै शरीरभित्र गुम्सिएँ — किताब खुला थियो, तर दिमाग खाली।

"I... I..." — मैले केही बोल्ने सकिन। 
तर उहाँ मुस्कुराउनु भयो। त्यस मुस्कानले मलाई किताबभन्दा धेरै सिकायो।

त्यो पहिलो संवाद थियो — सामान्यजस्तै लाग्ने, तर मेरो लागि इतिहास बनेको।
किनकि त्यो पहिलोपटक थियो, जब म उहाँको आँखाभित्र आफूलाई देखेँ।

---

तर सधैं शान्ति कहाँ हुन्छ र?

पछाडिका केटाहरूले फेरि सुरू गरेका थिए — हरेक पटक मिस् अगाडि झुक्नुहुन्थ्यो, उनीहरू फुसफुसाउँथे।
".. आज त पुरै देखियो..."
"त्यो नीलो पेन्ट फेरि लगाएकी छ…"

त्यो दिन त सुरजले खुट्टा लम्काएर मिसको अगाडि जान खोज्यो, जस्तो केही टिप्ने बहानामा होस्।
मिस् झस्किनुभयो। केही भन्नुभयो होइन, तर अनुहारमा एकछिन छायाँ पर्‍यो।

मैले त्यो छायाँ देखेँ।

कक्षाकोठा त हल्लामय थिएन, तर त्यो एकछिनको झस्काइमा मैले उहाँको असहजता पढ्न सकें।
उहाँ त शहरबाट आएको ‘शक्ति’ मात्रै होइन, एउटा असुरक्षित स्त्री पनि हुनुहुन्थ्यो।
शिक्षिका मात्रै होइन, मान्छे पनि। हाम्रोजस्तै संवेदना भएको मान्छे।

---

म जान्दथें — उहाँले त्यो केटाहरूको इरादा बुझ्नुभयो, तर केही भन्न सक्नुभएन।
सायद उहाँलाई डर थियो — कि आफू ‘कमजोर महिला शिक्षक’ बनेर चिनिनु पर्ने हो कि?

मभित्र केही टुट्दै थियो।
एकातिर म उहाँप्रति आकृष्ट थिएँ — उहाँको सुन्दरता, चाल, आवाज, सारा उपस्थिति।
तर अर्कोतिर म उहाँको अनुहारमा देखिएको पीडा बुझ्दै थिएँ।
अनि म डराउँदै थिएँ — म पनि कतै तिनै केटाहरूझैं त सोच्दिनँ?

त्यही द्वन्द्वले मलाई थिचिरह्यो।

---

दोस्रो दिन, कक्षा सकिएपछि, जब सबै केटाहरू बाहिर निस्कँदै थिए,
म झोला मिलाउँदै थिएँ —
त्यति बेलामा उहाँले मलाई रोक्नुभयो।

"सुमन, एकछिन बस्न सक्छौ?"

म भित्रभित्रै काँपें।
कतै म केही गलत त बोलिएन? मैले आँखाले केहि ‘अनुचित’ त गरेन?

तर उहाँ शान्त हुनुहुन्थ्यो।

"तिमी राम्ररी बुझ्छौ, हैन?
तिमीमा धेरै सम्भावना देख्छु म।
तर तिमी अलिक चुपचाप देखिन्छौ। केही समस्या त छैन नि?"

त्यो वाक्य... त्यो सिधा मनभित्र पस्यो।
सायद पहिल्यै कोही शिक्षकले मलाई यसरी गम्भीरतापूर्वक हेरेका थिएनन्।
मिसको त्यो स्वरमा केही थियो — मेरा सबै आत्मसन्देहहरू पगाल्ने खालको माया।

"म… म ठीक छु, मिस्," मैले जवाफ दिएँ।
तर म त्यो क्षणसम्म ठीक थिइनँ।
अब म ठीक भइनँ — किनकि पहिलोपटक मैले महसुस गरेँ — म उहाँको नजरमा मात्र होइन, मनमा पनि छु।

---

स्कूलको चिसो बिहान फेरि सुरु भयो।
अब मिस हाम्रो जीवनको दैनिकी भइसक्नु भएको थियो। उहाँ अब नयाँ हुनुहुन्थेन, तर अझै अपरिचित हुनुहुन्थ्यो — खासगरी ती पछाडिका केटाहरूका लागि, जो उहाँलाई शिक्षकभन्दा बढी, शरीरको संरचना हेर्न बस्थे। 

सुरज, लक्की र हरी — ती तीनजना पछाडिको कुनाबाट अब खुलेआम कुरा गर्न थालेका थिए।
 'आज त कुर्ता यत्रो भुक्क उठको छ, देखिस्"
"तँलाइ थाहा छ, हिजो जाँदा त मिस्को पछाडी… म त पूरा हेरेको हेर्यै भए यार…"
अनि जब हाँसो गर्थे, त्यो हाँसोले classroom को हावा भत्काइदिन्थ्यो —
र त्यही हावाले मलाई घोच्थ्यो।

अब यो ‘फुसफुसाहट’ रहेन,
यो खुलेआम यौनिक टिप्पणी बनिसकेको थियो।

म चुपचाप किताब पल्टाउँथे, तर मनभित्र हरेक शब्द बिझ्थे।
कुनै बेला मैले पनि ती कुराहरू सुन्ने मात्र हैन, ध्यान दिँदै हेरेको थिएँ।
तर अहिले…
म उहाँको पीडाको साक्षी बन्दै थिएँ।

---

त्यो दिनको कक्षा सकिएपछि, मैले उहाँलाई स्टाफरुमतिर जान देखेँ।
उहाँको हातमा फाइल थियो, तर चालमा एक किसिमको बोझ थियो —
उहाँ सामान्य हुनुहुन्न भन्ने बुझ्न कठिन थिएन।

पछि थाहा भयो —
उहाँ हेडसरसँग भेट्न गएकी रहिछिन्।
सुनियो, उहाँले भनेकी रहिछिन्, "कक्षा ८ का केही विद्यार्थीहरूको व्यवहार अत्यन्त आपत्तिजनक छ।"
तर हेडसरले भने रे — "गाउँका केटा हुन्, थोरै नजानेकाले मात्रै। सम्हाल्न तपाईंले पनि सिक्नुपर्छ।"

त्यो कुरा सुनेपछि मेरो टाउकोमा ढुङ्गा बज्रेजस्तो भयो।
समाजले उनीहरूलाई 'केटा' भनेर छुट दिँदै थियो,
तर मिसलाइ 'महिला' भएर सहनुपर्छ भन्ने सन्देश दिइरहेको थियो।

--

त्यसपछि धेरै कुरा सोचें।
सायद म चुप रहेँ भने म पनि उनीहरूकै भागीदार हुन्थें।
तर म बोल्न सक्थें त?
म १४ वर्षको केटो, उनीहरू १७–१८ का — बलिष्ठ, डर लाग्दा, उन्मुक्त।

'मैले केही कुरा भनिदिएँ भने उनीहरूले मलाई पिट्दैनन्?

डर लाग्थ्यो।

---

उहाँ मेरो गुरु हुनुहुन्थ्यो।
त्यो साँचो हो।
तर कुन गुरु यस्तो हुनुहुन्थ्यो — जसलाई हेरिरहँदा घाँटी सुक्थ्यो?
जसले नाम लिएर बोलाउँदा भित्र कतै गडगडाहट हुन्थ्यो?

उहाँको पहिलो उपस्थिति मेरो जीवनको पहिलो हल्का आँधीजस्तै लाग्थ्यो —
तर त्यो आँधी बिस्तारै मनको कुनाकाप्चामा ढुसी बनेर बस्न थालेको रहेछ।

अब म कक्षामा किताबभन्दा बढी उहाँको चलन नियाल्न थालेको थिएँ।

उहाँ अगाडि फर्केर पढाउनु हुन्थ्यो —
त्यो बेला उहाँको ढाडको आकृति, कुर्तामुनि अलिकति मोटो, अलिकति गोल देखिन्थ्यो।
कहिलेकाहीँ कुर्ताको तलपट्टि ढाकिएको हुन्थेन —
त्यसरी हेर्दा मलाई एक किसिमको अपराधबोधसँगै मोह पनि लाग्थ्यो।

पछाडिका केटाहरूलाई म तिरस्कार गर्थें,
तर बिस्तारै म पनि त्यही आँखाले उहाँलाई हेरिरहेको पाउँथेँ —
अन्तर यति मात्र थियो — म चुप थिएँ, उनीहरू खुलेआम बोल्थे।

---

म कुर्सीमा बस्दा सिधा मिसको टेबुल देखिन्थ्यो।
उहाँ कुर्सीबाट उठ्दा कुर्ता तन्किन्थ्यो।

म ‘शिक्षक’ देखिरहेको थिइनँ।
म शरीर देखिरहेको थिएँ।
एक यौनिक उपस्थिति, जसले मलाई नजिक बोलाउँथ्यो, फेरि लाजले पछाडि धकेल्थ्यो।

---

म कहिलेकाहीँ आफूले के गर्दैछु भनेर डराउँथें।
"के म पनि सुरजजस्तै हुन लागेँ?"
तर तुरुन्तै मेरो मनले प्रतिवाद गर्थ्यो —
"म त रेस्पेक्ट गर्छु, उनीहरूजस्तो नराम्रो सोच्दिनँ!"

तर…
मनको एउटा कुनाले भने स्वीकार्दै गयो —
"म हेर्छु। हेरिरहन चाहन्छु।
र उहाँसँग बोल्न पाएँ भने, म उहाँलाई छुन्छु पनि भन्न मन लाग्छ।"

---

कुनै दिन उहाँ कुर्ता झन् टाइट लगाएर आउनुहुन्थ्यो।
अनि मेरो मन भन्न थाल्थ्यो —
"उहाँलाई पनि त थाहा छ, आफू कति राम्री देखिनुहुन्छ भनेर।
सायद उहाँ पनि ध्यान चाहनुहुन्छ।"

यी सोचहरू एकदम चुपचाप जन्मिए,
तर ती सोच अब किताबभन्दा गहिरो हुन थालेका थिए।

---

कक्षा सकिएपछि म किताब टेबुलमा बिर्सेको नाटक गर्थें।
त्यस बहानामा पछाडि फर्केर केही सेकेन्ड उहाँलाई हेर्न पाइन्थ्यो।

कहिलेकाहीँ उहाँ हाँस्नु हुन्थ्यो,
र त्यो हाँसोले मलाई त्यस्तो ठाउँमा छुन्थ्यो —
जहाँ मैले यसअघि कहिल्यै स्पर्श महसुस गरेको थिइनँ।

---

तर एउटै द्वन्द्व फेरि उही:
उहाँ मेरो शिक्षक हुनुहुन्छ।
र म उहाँको विद्यार्थी।
म उहाँलाई यसरी हेर्ने अधिकार राख्दिन।

तर यो उमेरले कहाँ अधिकारको कुरा बुझ्दछ र?

यो उमेर त नजरले जसलाई चाहन्छ, उसैमा मनको बस्न चाहन्छ।

---

त्यो दिन — जब उहाँ हातमा बोर्डमार्कर लिएर उभिनुभयो,
हातले बोर्डमा लेख्दा बाहुला तल सरेको थियो, अनि काखीको बासना हल्का कक्षाकोठमा फैलिएको थियो।
त्यो गन्ध न कुनै perfume थियो, न soap —
तर शुद्ध, वास्तविक महिलाको बासना।
जसलाई मैले साँस थामेर लिएको थिएँ।

र त्यो बासना — त्यो शरीर, त्यो हिँडाइ, त्यो मुस्कान।

---

म पछाडिका केटाहरूले बोलेको सुन्थेँ —
र अब उनीहरूको शब्दहरूमा म घृणा मात्रै हैन, डर पनि महसुस गर्थें।
किनकि उनीहरूले बोल्ने कुरा अब म पनि महसुस गर्न थालेको थिएँ।

तर फरक यति थियो —
उनीहरू मिसलाइ भोग्न चाहन्थे, म बुझ्न।
उनीहरू उपभोगको आँखाले हेर्थे, म सम्बन्धको चाहनाले।

तर मनको कुनामा एउटा सत्य भने झलझली बल्थ्यो —
"तिमी पनि, सुमन, उहाँको शरीर नियाल्छौ।
र त्यो नै त हो जुन उहाँलाई असहज बनाउँछ।
फरक के हो त तिमी र उनीहरूमा?"

--

त्यो दिनपछि, म हरेक बिहान कक्षामा बस्ने ठाउँ सोचेर रोज्न थालेँ।
पहिले म झ्यालतिर बस्थें, अब भने अलिक अगाडिको कुनामा, जहाँ मिसको हिँडाइ, हातको चलन, र आवाज नजिकै सुन्न सकियोस्। मभित्र केही फरक जागिरहेको महसुस हुन थाल्यो।

मिसको रूप मेरो दिमागमा चित्रझैँ बसिसकेको थियो —
गुलाबी, नीलो, सेतो… जुनसुकै रंग लगाउनुहोस्, उहाँको शरीरमा त्यो लुगा आकारसँगै बस्थ्यो।
कुर्ताको भित्र ढाकिएको शरीरको रेखा, कहिले हल्का, कहिले स्पष्ट।

यद यही कारणले होला, अब मैले अघिसम्म नगरेका कुरा गर्न थालेँ।

जस्तो —
म बिहान विद्यालय आउँदा जानीजानी समय मिलाउँथेँ कि मिस सँगसँगै गेट भित्र पस्न पाइयोस्।
त्यो छोटो दूरीमा उहाँको शरीरको हल्का सुगन्ध आउँथ्यो —
न त बजारको perfume, न त साबुनको गन्ध —
तर एउटा अनौठो, तातो र मिठो गन्ध, जसले मेरो छातीको भित्रतिर कुनै थलो पोल्थ्यो।

घरमा पुगेपछि पनि त्यो गन्ध, त्यो दृश्य, त्यो चाल… दिमागमा भुनभुनाइरहन्थ्यो।

---

अब सानो कुरा पनि ममा ठूलो प्रभाव पार्थ्यो —
उहाँ कुर्सीमा बस्दा कुर्ताको किनार घुँडामाथि चढ्यो भने,
म तुरुन्त टाउको झुकाउँथेँ,
तर मनले त्यो दृश्यको पूरा स्मृति बोकेर राख्थ्यो।

कहिले बोर्डमा लेख्दा हात उठ्दा कुर्ताको भित्री भाग हल्का खस्ने,
त्यो क्षणको दृश्य मेरो दिमागमा फोटोझैँ टाँसिन्थ्यो।

अब म कक्षामा बस्ने तरिका बदलिसकेको थिएँ।
पहिले जहाँ खाली कुर्सी भेट्यो त्यहाँ बस्थेँ,
अब भने मिसको टेबुल देखिने, उहाँको हिँडाइको दिशा नजिक हुने ठाउँ रोज्थेँ।

उहाँसँग बोल्ने अवसर म खोज्थेँ।
कहिले होमवर्क बुझाउँदा अरूले जस्तै टेबुलमा राखेर मात्र फर्किन्थिनँ,
बरु फाइल दिन्छु र हल्का हात छुने बहाना बन्थ्यो —
"Miss, यो exercise 3 को answer check गर्नुहुन्छ?"

त्यो क्षण मेरो औंलाले उहाँको औंलाको हल्का स्पर्श पाउँथ्यो,
र त्यो स्पर्श मेरो शरीरभरि बिजुली चलेझैँ हुन्थ्यो।

उहाँ बोर्डमा लेखिरहँदा,
म ध्यान दिँदै बसेजस्तो देखिन्थेँ,
तर आँखाले उहाँको ढाडको आकृति, काँधको हल्का झुकाइ नियाल्थेँ, पातलो कुर्ता भित्र लगाएको ब्राको तुना पनि देखिन्थ्यो, ढाडबाट माथी कुमसम्म लामो डोरी जस्तो।

कहिलेकाहीँ उहाँले अकस्मात् मेरो नजरसँग भेट पाउनुहुन्थ्यो।
त्यो क्षण म तुरुन्त किताबतिर हेर्थेँ,
तर भित्र कतै मिठो डर फैलिन्थ्यो —
"के उहाँलाई थाहा भयो म हेरिरहेको छु?"

म अरू भन्दा बढी exercise copy मिसलाई बुझाउँथें,
र उहाँसँग कुरा लामो तान्ने बहाना बनाउँथें।
उहाँ बोल्दा म ध्यानपूर्वक सुनिरहेको देखिन्थेँ,
तर भित्र भने शब्दभन्दा बढी आवाज, बासना, र अनुहारको भावमा हराइरहेको हुन्थेँ।

तर यही बानीले मलाई जोखिमतिर धकेल्न थाल्यो।

एक दिन, कक्षामा प्रश्न सोध्दा मिस मेरो नजिक आउनुभयो।
उहाँको कुर्ताको कपडा हल्का मेरो कुहिनोमा छोइयो।
म त्यो क्षण स्थिर भएँ,
तर शरीरमा अचम्मको तातो फैलियो —
त्यो तातोले मलाई बोल्नै गाह्रो बनायो।

मिसको आँखामा हल्का प्रश्न थियो —
"Are you okay?"
मैले हाँस्दै टारें,
तर भित्र भने डर र चाहनाको मिश्रणले पेट भारी भएको थियो।

अब मेरो यो चाहना केवल हेर्नमा मात्र सीमित रहेन।
मनले कहिलेकाहीँ कल्पना गर्न थाल्यो —
कक्षा सकिएपछि सबै गइसकेको बेला,
म र मिस मात्र,
र उहाँ मेरो नजिक बस्नुहुन्छ…
त्यो कल्पनाले म रोमाञ्चित हुन्थेँ, तर तुरुन्तै अपराधबोधले ढाक्थ्यो।

---

यसरी म दुई संसारमा बाँडिएको थिएँ —

पहिलो संसार
जहाँ म विद्यार्थी थिएँ, मिस मेरो गुरु थिइन्,
जसको सम्मान गर्नुपर्छ, जसबाट सिक्नुपर्छ।

दोस्रो संसार
जहाँ म एक किशोर थिएँ,
जसको नजर, कान, र शरीर उहाँको उपस्थितिमा बिस्तारै जागिरहेको थियो,
र जसले चाहेर पनि त्यो चाहना रोक्न सक्दैनथ्यो।

म जान्थें, यदि मैले सीमा नाघेँ भने
यो सम्बन्ध मात्र होइन, मेरो पढाइ, मेरो इज्जत, सबैमा जोखिम आउँछ।
तर मनमा एउटा आवाज हरेक दिन चुपचाप भन्थ्यो —
"थोरै नजिक जाऊ, अझ अलिक कुरा गर,
सायद उहाँ पनि तिमीलाई बेग्लै दृष्टिले हेर्नुहुन्छ।"

---

विद्यालयमा वार्षिक सांस्कृतिक कार्यक्रमको मिति नजिकिँदै थियो।
हरेक कक्षालाई आफ्नो प्रस्तुति तयार गर्न भनिएको थियो,
र शिक्षकहरूले पनि आफ्नो–आफ्नो भूमिकामा सहभागी हुने कुरा सुनियो।

हामीले सुनेको एउटा ठूलो खबर थियो —
मिस समृद्धि पनि कार्यक्रमको मञ्चमा नाच्नेछिन्।

त्यो दिन बिहानै विद्यालयको हावा नै फरक थियो।
पर्दापछाडिको तयारी, डोरीमा टाँगिएका रंगीचंगी फुलका हार,
अनि विद्यार्थीहरूको आँखामा कार्यक्रमको चहलपहल।

तर मेरो मनमा भने एकै कुरा घुमिरहेको थियो —
"मिसको नाच कस्तो होला?"

---

कार्यक्रम सुरु भयो।
गीत, कविता, नाच…
बीच–बीचमा मेरो चासो हराउँदै थियो, किनकि मेरो प्रतीक्षा एउटा क्षणको लागि मात्र थियो।

र अन्ततः, उद्घोषकले घोषणा गरे —
"अब हाम्रो विद्यालयकी प्रिय शिक्षिका, मिस समृद्धिको प्रस्तुति…"

---

उहाँ मञ्चमा देखिनु भएको क्षण,
म एकछिन सास लिनै बिर्सिएँ।

गुलाबी कुर्ता, नीलो सुरुवाल,
कुर्ताको कपडा हल्का चम्किलो, घाममा झन् ज्वलन्त देखिने।
कपाल हल्का खुला, ओठमा हल्का मुस्कान।

---

संगीत सुरु भयो।
तालसँगै उहाँको चाल न त धेरै बनावटी, न त संकोचपूर्ण —
एकदमै स्वाभाविक, तर मोहक।

उहाँका हातहरूको गति, कुर्ताको हल्का लहर,
र जब उहाँको शरीर तालसँगै अगाडि–पछाडि हल्लिन्थ्यो,
मात्र म होइन, वरिपरिका धेरै नजरहरू त्यतातिर नै टाँसिए।

---

मैले देखेँ —
अगाडी बसेका केही शिक्षकहरूको आँखामा पनि छुट्टै चमक थियो।
ती शिक्षकहरू, जसले सामान्यतया मिससँग कड्केर मात्र कुरा गर्थे,
आज भने उनीहरूको दृष्टि लामो समयसम्म मञ्चमै अडिएको थियो।

—

त्यस क्षणमा सबैभन्दा स्पष्ट कुरा के थियो भने —
मञ्चमाथि नाचिरहेको शरीरको तालसँगै,
मिसको छाती पनि संगीतको कम्पनसँगै हल्लिइरहेको थियो।

यो कुरा कसैले मुखले बोलेन,
तर वातावरणमै एउटा मौन विद्युतीय लहर थियो —
हरेक उमेर पुगेका केटाहरू,
अगाडिका सिटमा टोलाएर बस्नेहरूदेखि लिएर,
पछाडिबाट हाँसो दबाउँदै हेर्नेहरूसम्म,
सबैको ध्यान त्यतातिरै केन्द्रित थियो।

लुगा माथी सर्दा देखिने सेता तिघ्रा अनि सेता पाखुरा भएका हात। गोरो घाँटी अनि छचल्किरहेका छाती।

---

म पनि त्यो लहरमा बगिरहेको थिएँ।
तर मेरो मनमा अजीब दोहोरो भावना थियो —
एकातिर त्यो दृश्यले मलाई मोहमा डुबाइरहेको थियो,
अर्कोतिर, मिसलाई यस्तै दृष्टिले हेरिरहेका अरूको नजरले मलाई जलाइरहेको थियो।

---

नाच सकियो।
मिसले हल्का झुक्दै अभिवादन गरिन्,
तालिको आवाज मञ्चदेखि मैदानसम्म गुन्जियो।

तर मेरो लागि त्यो तालि मात्र तालि थिएन —
त्यो मेरो भित्र चलिरहेको कुनै गहिरो तरङ्गको प्रतिध्वनि जस्तो थियो।

---

अब मेरो "अलिक नजिक जाने" योजना अझै बलियो भयो।
तर म जान्दथेँ — यो खुला रूपमा गर्न मिल्दैन,
यसलाई सूक्ष्म राख्नुपर्छ।
उहाँलाई थाहा नदिने तर मलाई नजिक महसुस गराउने तरिकाले।

त्यही दिनको बेलुकी म सोचिरहेँ —
"यो कार्यक्रमले केवल दर्शकलाई मनोरञ्जन दिएको छैन,
यसले मेरो चाहनालाई अझै तेज बनाइदिएको छ।"

---

कार्यक्रम सकिएर भीड बिस्तारै पातलो हुँदै थियो।
विद्यार्थीहरू आफ्ना साथीहरूसँग तस्बिर खिचिरहेका, शिक्षकहरू आफ्नो समूहमा रमाइरहेका।

म भने टाढाबाट मिसलाई हेर्दै थिएँ।
उहाँसँग कुरा गर्ने कुनै ठोस बहाना चाहिएको थियो,
तर यस्तो कि सीधै "तपाईंको नाच निकै राम्रै भयो" भनेर खुला प्रशंसा जस्तो नहोस्।
किनकि म जान्दथेँ — त्यस्तो गर्दा उहाँ हाँसी दिनुहुन्थ्यो, तर मसँग थप कुरा गर्दिनुहुन्नथ्यो।

---

कार्यक्रमपछि चियापानको लागि सबै शिक्षकहरू स्टाफ–रुमतिर गएका थिए।
मिस बाहिर निस्कनु अघि मैले अगाडि गएर ढोका खोलेँ,
"मिस, प्लिज…"

उहाँले हल्का मुस्कानसहित भनिन्, "कस्तो सभ्य विद्यार्थी है!"
मैले केही नबोली हल्का झुक्दै
'यो त सामान्य कुरा हो' भन्ने इशारा मात्र दिएँ।

---

अर्को दिन म कक्षा सुरु हुनु अघि मिसको टेबलमा एकदमै सफा भएर राखिएको उनको फाइल भेट्टाएँ।
तर मैले फाइलको छेउमा एउटा पेन देखेँ — जुन मंस–रङ मिसको कुर्तासँग मिल्दोजुल्दो थियो।
मैले त्यो पेन समाएर भनें,
"मिस, यो तपाईंको पेन हो? हिजोको कार्यक्रममा पनि यो रङको कपडा थियो…"

उहाँ हल्का अचम्म मानेर मलाई हेर्नु भयो,
"तिमीलाई निकै ध्यान रहेछ है!"
मैले हाँस्दै भनेँ, "के गर्ने, कार्यक्रम त सबैको लागि खास थियो।"

---

यो सबै साना घटनाहरूको सिलसिलाले मिसको मनमा हल्का प्रश्न जन्माइसकेको थियो —
"यो सुमन किन यति ध्यान दिइरहेको छ?"

उहाँले प्रत्यक्ष केही भन्नु भएन,
तर मैले महसुस गर्न थालेँ —
कहिलेकाहीँ कक्षामा उहाँको नजर म माथि अलि लामो बस्ने,
अर्को दिन म बोल्दा हल्का मुस्कान देखिने,
र कहिले–काहीँ,
कक्षाकोठा छोड्दा उहाँ पनि संगै ढोका बाट बाहिर निस्कनु हुन्थ्यो। संयोग हो या जानाजान!

---

कार्यक्रमको भोलिपल्ट बिहानदेखि नै मेरो मन एकछिन पनि स्थिर भएन।
कक्षा सुरु भए पनि, उसका आँखामा अझै पनि मञ्चको उज्यालो झल्किरहेको थियो।
मिसको नाच, कुर्ता–सुरुवालको सजिलो तर सुन्दर लहर,
र संगीतसँगै मिलेर बगिरहेको त्यो सहज लय—
यी सबै तस्बिरजस्तै उसका मनमा टाँसिएका थिए।

पढाइमा मन लागेन।
उसलाई लाग्थ्यो, कक्षाको हावामा पनि अझै त्यो कार्यक्रमको मिठास बाँकी छ।
मिस बोर्डमा केही लेखिरहेकी हुन्थिन्, तर सुमनको ध्यान अक्षरहरूमा होइन,
उहाँको आवाजको उतार–चढाव, हातको हल्का चाल,
र अनुहारमा झल्किएको त्यो कोमल मुस्कानमा अडिएको हुन्थ्यो।

---

कार्यक्रम भएको त्यो दिन... म अझै बिर्सन सक्दिनँ।
सबै विद्यार्थी, शिक्षक, अभिभावक—प्रिन्सिपल सर पनि—मञ्चतिर टक्क टक्क हेरेका थिए।
तर मेरो नजर? म त केवल मिसलाई हेर्दै थिएँ।

उहाँले लगाउनुभएको हल्का निलो कुर्ता, सेतो सुरुवाल,
र नाच्दा लयसँगै हल्लिएको त्यो कोमल लहर…
म संगीत पनि सुन्दै थिएँ, तर मेरो ध्यान पूरा उहाँमै थियो।
उहाँको अनुहारमा देखिएको आत्मविश्वास,
र आँखामा देखिएको नाचको रमाइलो—
कसम, त्यो क्षण म एकैछिनका लागि अरू सबै कुरा बिर्सिएँ।

भोलिपल्ट कक्षा त सुरु भयो,
तर मेरो मन अझै त्यो मञ्चमै अडिएको थियो।
म पढाइमा ध्यान दिन सकिनँ।
उहाँको आवाज सुन्नासाथ मेरो छाती भित्र कताकता तातो हावाजस्तो केही बग्थ्यो।
के हो, म आफैंलाई बुझाउन सक्दिनँ,
तर उहाँको सम्झनाले मात्र मेरो शरीर र मन दुबैमा अनौठो तरङ्ग ल्याइदिन्थ्यो।

त्यो दिनदेखि म सानो–सानो बहाना खोजेर मिससँग कुरा गर्न थालेँ।
कहिले गणितको एउटा प्रश्न देखाएर—
"मिस, यो भाग बुझिनँ…"
कहिले होमवर्क बुझाउँदा—
थोरै ढिलो गरेर,
जस्तो उहाँको हातमा मेरो हात ठोकिएला भन्ने आशामा।

सुरुमा उहाँले ध्यान दिनुभएन होला।
तर एकदिन, म होमवर्क लिएर उभिँदा उहाँले हल्का मुस्कान गर्दै भन्नुभयो—
"तिमी त आजकल धेरै कुरा गर्न आउँछौ है?"

त्यो सुन्नासाथ मेरो कानसम्म तातो चढ्यो।
म केही बोल्न सकिनँ, तर भित्रभित्र मात्र सोचिरहेँ—
शायद, अब उहाँले मेरो यी नजिकिने प्रयासहरू महसुस गर्न थाल्नुभयो।

---

त्यो साँझ घर आएँ, किताब खोलें तर अक्षरहरू स्थिर रहेनन्।
आँखा त किताबमा थियो, तर मन? अझै पनि मञ्चमा—मिसको नाच, मुस्कान, अनि त्यो हल्का लच्किएका छाती…

बत्ती निभेको कोठामा,
म पल्टिरहेको थिएँ—तर निद्रा कतै टाढा थियो।
धुन अझै कानमा थियो,
र त्यो धुनसँगै उहाँको हरेक चाल, हरेक हाउभाउ, मेरो भित्र बगिरहेको थियो।

ओछ्यानमा म अलिक सर्दै गएँ,
सिरक भित्र, आफ्नै शरीरको नजिकको कुनै अज्ञात तान महसुस गर्दै।
हातहरू आफैँले बाटो खोजेजस्तो लाग्यो—
जस्तो कतै कुनै रहस्य खोलेर हेर्ने प्रयास हुँदैछ।

धड्कनको ताल बढ्दै गयो,
सासको लय बिग्रिँदै गयो,
र कल्पनामा म अझै नजिक पुगेँ—
उहाँको बासना, उहाँको मुस्कान, अनि त्यो नाचको ताल, ती सेता शरीरका अंगहरु, ठूला आँखा अनि भुक्क उठेका छाती र पुठ्ठाहरु,
सबै मिसिएर एउटा अनौठो तर मीठो तरंग बनेको थियो।

केही क्षणमा, शरीर र कल्पना दुवै एउटै गति र तालमा थिए,
जस्तो एउटा लहर आएको होस् र फेरि विस्तारै शान्त हुँदै गयो।
त्यो शान्ततामा, म आफूलाई पुरानो जस्तो देखिनँ—
केही फेरिएको थियो,
शायद मसँगै मेरो संसार पनि।

---

रातको हर्कतले गर्दा मलाइ बिहानी अर्कै महसुस भयो।

मुटुमा अनौठो कसिलोपन बोकेर, म त्यो निर्णयमा पुगेँ — मिसको बासना सधैको लागि चाहिएको छ। मिसको कुनै भित्री वस्त्र चोर्न पाए त! तर यो कुनै साहसिक, दुष्टता देखाउने काम थिएन। यो मेरो भावनाहरूको किचलो र थिचोमिचोको एउटा चिन्ह थियो।

लुगा चोर्ने साँचो अर्थ मेरो लागि त्यो बासनाको प्रतिक पाउन थियो — त्यो सुमधुर, तर असुरक्षित महिला मनको एक संकेत।

मिस बस्ने घर नजिकै थियो। त्यो घरमा उनी एक्लै भाडामा बस्थिन। नजिकै गाइभैसीको गोठ थियो। घासपात गर्न अर्को घरमा बस्ने काकाकाकी आउँथे। 

बिहान मिस स्कुल गएको देखेपछि। म बिस्तारै ढोका खोलेर, मिसको कोठामा पुगें। त्यहाँ मैले मिसको फाइलमा राखिएको, पेन जस्तै रंगको निलो कुर्ताको टुक्रा भेट्टाएँ। सायद लुगा सिलाउनको लागि लुगाको रंग छान्न प्रयोग गरीएको लुगाको टु्क्रा थियो त्यो।

म त्यो टुक्रा हातमा लिएँ, नाजुक तर मजबूत, जसरी मिसको हरेक हिँडाइमा त्यो कुर्ताले उनलाई सुरक्षित राखेको हुन्छ।

मेरो मन भित्र त्यो पल—जसलाई शब्दमा भन्न सकिँदैन—त्यो पललाई बुझ्न खोजिरहेको थियो।
म त्यस लुगा टुक्रालाई पुरानो किताबको पानाजस्तै बचाएर राख्न चाहन्थेँ — एक अमूल्य रहस्य, जुन मैले कसैलाई देखाउन सक्दिनँ।

म बुझ्दथें — यो कुनै खेल होइन, कुनै उल्लङ्घन होइन। यो मेरो मनको एउटा आवाज थियो, जसले भन्न खोजिरहेको थियो — ‘म उनलाई नजिक पाउन चाहन्छु।'

मिसको कोठाहरु यताउती हेर्न थाले। नजिकै डोरी टाँगेर लुगाहरु टाँगिएको थियो। मिसका हरेक कुर्ताहरु, साडी अनि ब्लाउज। कति लुगाहरु मैले नदेखेका थिए।मैले ती टाँगिएका लुगाहरुलाइ अंगालोमा समाते। मिसको बासना सहित, केही लुगाहरुबाट साबुनको गन्ध पनि थियो। मैले एक-एक लुगालाइ अंगालो हाल्दै सुघ्न थाले। डोरीको एउटा छेउमा ब्रा र पेन्टी भेट्टाए। ओहो, हिरा पाएजस्तो भयो। कालो, सेतो, रातो, गुलाबी पेन्टीहरु। त्यही अनुसार रंग मिल्ने ब्राहरु।

मिसको कोठाको त्यो सानोतिनो संसार। टाँगिएका कुर्ताहरू, साडीहरू अनि सिलिएका ब्लाउजहरूले त्यो ठाउँलाई उनको व्यक्तित्वको एउटा मन्दिरजस्तो बनाएको थियो। म ती लुगाहरूलाई सावधानीपूर्वक छुँदै थिएँ, जस्तो कुनै अनमोल स्मृतिलाई हात हाल्दै।

कुनै कुर्तामा हल्का साबुनको गन्ध मिसिएको थियो, तेस्रो–पाँचौं पटक सुँघ्दा त्यो गन्ध मेरो मनमा एक प्रकारको न्यानोपन ल्यायो।
अनि जब डोरीको छेउमा मैले ब्रा र पेन्टी देखेँ, त्यो दृश्यले मेरो मनमा अनौठो भावनाहरू ल्यायो — कौतुहल, सम्मान र केहि लाज। ती वस्तुहरू केवल शरीरको संरक्षण गर्ने कपडा थिए, तर ती कपडाले मिसको संवेदनशीलता र कामुकता प्रदर्शन गर्दै थियो।

मैले ती लुगाहरूलाई अगाल्दै आफूले महसुस गरिरहेको थिए — यो कुनै गैरकानुनी काम होइन, तर एउटा भावनात्मक खोजको आरम्भ थियो। म आफूलाई सम्झाइरहेको थिएँ कि यो मेरो मनको द्वन्द्वको शान्तिको लागि आवश्यक थियो — त्यो सुगन्ध र वस्तुहरूले मलाई उहाँ नजिक लग्दै थियो।

मैले लुगाहरूलाई फेरि राम्ररी टाँगिदिएँ, जसरी कुनै अति प्यारो वस्तु पुनः आफ्नो स्थानमा राखिन्छ। अनि एउटा पेन्टी चोरेर निस्किए। सेतो रंगको त्यो पेन्टीको अगाडीको भाग फोहोर थियो अनि सबैभन्दा बढी मिसको सुगन्धले मनमोहक लुगा थियो। कक्षाकोठमा बस्दा  दिनभरी मैले मिसको पेन्टी पाइन्टको खल्तीमै राखिरहेको थिए।

----

घर पुगेर मैले प्यान्टको पकेटबाट त्यो सेतो पेन्टी सावधानीपूर्वक निकालें। त्यो वस्तु मेरो हातमा आउँदा केही भारीपन महसुस भयो — कसरी भने, यो केवल कुनै सामान नभएर एउटा संकेत थियो, मिसको नजिकको अनुभूति।

पेन्टीलाई ध्यानपूर्वक नियालेँ। अगाडि भागमा केही पहेलो र खैरो धब्बा थिए, जसले त्यसको प्रयोग भइसकेको इतिहास बताइरहेका थिए। त्यो देख्दा मनमा एउटा अजीब चिसोपन आयो — यो वस्तु त मिसको, उनको दैनिक जीवनको एक अंश थियो।

त्यसपछि म त्यो पेन्टीलाई नाकमा लिएर सुघ्न थालेँ। ठ्याक्कै मिसकै स्वाभाविक बासना थियो — बजारको कुनै perfume होइन, तर एउटा कोमल, ताजा, अनि निकै व्यक्तिगत गन्ध। त्यो गन्धले मेरो मनमा अनौठो तरङ्ग ल्यायो — जुन भावना मिश्रित थियो, कामुक थियो अनि अलिकति डरले भरिएको पनि।

म त्यो पेन्टीलाई हातमा समातेर एकछिन केही सोचिरहेँ। यो केवल एउटा कपडाको टुक्रा नभई, मिसको एउटा अंश थियो, जसले मलाई उनको उपस्थितिको आभास दिलाउँथ्यो।

फेरि म त्यो पेन्टीसँग खेल्न थालेँ — त्यसलाई हातले छुनु, आकार बुझ्नु, कोमल कपडाको बनावटमा ध्यान दिनु। यी सबै क्रियाकलापहरू मेरो लागि एउटा गुप्त संसारको खोजी जस्तो थिए, जहाँ मैले आफ्ना अनिर्णीत भावनाहरूलाई बुझ्न खोजिरहेको थिएँ। म झन् झन् उत्तेजित हुन थाले। मिसको शरीरको कल्पनासंगै, त्यो बासनामा पनि मिसकै मिठास, मैले बिस्तारै आफ्नो कट्टु भित्र हात हाले अनि त्यही काम सुरु गरे जुन अघिल्लो रात पहिलो पटक जानेको, गरेको थिए। 

त्यो रात मैले आफ्नो पेन्टी फुकालेर मिसकै पेन्टी लगाएर सुते। बिहान मिसको पेन्टीमा थप धब्बाहरु लागेको थियो। स्कुल जाने बेला फेरी मिसको कोठामा छिरे अनि त्यो पेन्टी जहाँको त्यही राखेर अर्को कालो पेन्टी चोरेर हिडे।

---

पेन्टी चोर्ने अनि घर लैजाने, अनि फिर्ता गरेर फेरि नयाँ पेन्टी घर लैजाने क्रम निरन्तर चलिरह्यो।
मेरो मनमा मिसप्रतिको आकर्षण र जिज्ञासा बढ्दै गइरहेको थियो, जसले मलाई बारम्बार उनको व्यक्तिगत वस्तुहरू चोरिए जस्तो महसुस गराउँथ्यो। त्यो लुगा लिएर घर लैजाने र फेरि फिर्ता गरेर नयाँ कुरा लिएर आउने क्रम मेरो लागि एक प्रकारको गुप्त सम्बन्ध जस्तै थियो। यसले मेरो भावना र रहस्यबीचको तनावलाई अझ गहिरो बनायो।

केही समयपछि मिसले थाहा पाइन सधैं एक-एकवटा पेन्टी हराइरहेको भनेर। एकदिन त एउटा पनि पेन्टी कोठामा भेटिएन।

त्यो दिन मेरो लागि सबैभन्दा तनावपूर्ण र डरलाग्दो भयो। कता लुकाएको होला, खोज्दा पनि भेटिएन। मेरो मनमा एक अज्ञात खालीपन र चिन्ता बढ्न थाल्यो। मैले सोचें, के अब मेरो त्यो गुप्त कुरा पत्ता लाग्ला?

कयौं हप्ता यस्तै स्थिति रह्यो।

म पनि मेरो मनको भावनालाई नियन्त्रण गर्न खोज्दै थिएँ। तर मेरो लागि त्यो समयमा सबैभन्दा कठिन कुरा त्यो अनिश्चयता थियो — के अब मेरो यो रहस्य खुल्ने छ?

तर एकदिन म फेरि लुसुक्क मिसको कोठामा पुगेँ। त्यहाँ सबै पेन्टीहरु फेरि डोरीमा टाँगिएको अवस्थामा भेटिए।

 त्यो दृश्यले मेरो मनमा मिश्रित भावना ल्यायो — एकातिर राहत, अर्कोतिर अझ बढेको उत्सुकता।

त्यसपछि फेरी म पेन्टीहरु लिएर घर लैजान थालेँ।

मिसप्रति मेरो प्रेम र आकर्षण दिनप्रतिदिन बढ्दै गइरहेको थियो।
म आफ्नो मिसमा मात्र शैक्षिक सम्मान नभई एक प्रकारको गहिरो मोह महसुस गर्न थालें। त्यो मोह, जो शारीरिक र भावनात्मक दुबै तरिकाले विकसित हुँदै गइरहेको थियो।

म आफू पनि ठूलो हुँदै थिएँ, आठ कक्षा सकाएर नौमा प्रवेश गर्दै।
मेरो किशोर अवस्थाले पनि यो भावनालाई थप जटिल बनायो। म बिस्तारै बाल्यकालबाट युवावस्थातिर बढिरहेको थिएँ, जसले मेरो सोचाइ, भावना र अनुभवहरूलाई व्यापक बनायो।

---

संसारमा कहिले काँही यस्तो संयोग हुन्छ, जुन अनपेक्षित तर मन छुने हुन्छ। त्यस्तै एउटा दिन, मिस केही दिनको लागि शहर फर्कन लाग्नुभएको रहेछ। स्कूलमा बिदा थियो, र उहाँले त्यो मौका सदुपयोग गर्दै परिवारसँग भेटघाट गर्ने योजना बनाउनु भएको थियो।

त्यही दिन, मलाई पनि मामाले शहरमा बोलाउनु भएको थियो। गाउँबाट बस चढेर म शहर जान लागिरहेको थिएँ। नजानिदो अवस्थामा, त्यो बसमा मिस पनि चढ्नुभयो।

हामी संगै सिटमा बसेर यात्रा सुरु गर्यौं, मेरो हृदयमा अचम्मको तातोपन र उत्साह फैलियो।

मिस मेरो नजिकै बसेको अनुभवले मेरो शरीरभरि अज्ञात ऊर्जा दौडिन थाल्यो। उनको अस्तित्व नजिकै भएको महसुसले मेरो मनमा अनौठो हलचल ल्यायो, जुन शब्दले बयान गर्न कठिन थियो।

बसको हल्का हल्लो र यात्राको गुनगुनाहटबीच, म उहाँको नजिक बस्दा मेरो छातीमा छालहरू काँप्न थाल्यो। मेरो हातहरू स्वाभाविक रूपमा हल्का कम्पनमा थिए, र मनभित्र एक किसिमको तरंग उठिरहेको थियो।

म आफ्नो अनुहारमा ती अनुभवहरु नदेखाउने कोशिस गरें, तर मेरो अनुहारको रङ आफैँले केही भन्न खोजिरहेको थियो — लाज, झस्काइ र अचम्म मिश्रित भाव।

मिससँगको त्यो सिट साझेदारीले मेरो भित्री भावनाहरूलाई उजागर गर्‍यो। म उनको न्यानोपन र तातोपनलाई छुने तरिकामा महसूस गरिरहेको थिएँ, जस्तो कुनै मीठो संगीत मेरो हृदयमा बजिरहेको होस्।

त्यो नजिकको स्पर्शमा केही अज्ञात सौन्दर्य थियो — यो केवल शारीरिक उपस्थिती मात्र थिएन, तर त्यो अनुभूति मलाई पूर्णतया जिउँदो बनाउँदै थियो। मेरो सम्पूर्ण शरीरले त्यो संवेदनशीलता समेट्दै आत्मामा मिठास थप्दै थियो।

बस घच्याक घुचुक हुँदा मिसका साँप्राहरु मेरो साँप्राहरुमा जोडले ठेलिन्थे, अनि मेरो मुटु ढुकढुक हुन्थ्यो। मिसको शरीरबाट त्यही चिरपरिचित बासना आइरहेको थियो। यो बासनासंग मेरो महिनौको सम्बन्ध थियो। अनि सम्बन्ध पनि यस्तो थियो कि यो बासना सुँघेपछि मैले कट्टु भित्र आफै ठूलो हुन थाल्यो। यहाँ मलाइ समस्या पर्यो। मिससंग जोडिएर बस्दा मेरो तापक्रम र आकार दुवै बढेको मिसले थाहा पाउनुहोला भन्ने चिन्ताले झन् ढुकढुक भएको थियो। लाग्थ्यो कि बसको इन्जिनको आवाज भन्दा ठूलो आवाज मेरो मुटुबाट आइरहेछ, बसको झ्याल काँपे भन्दा बढी शरीर काँपिरहेछ, मिसले पक्का थाहा पाउनु हुन्छ होला।

'तिमी कहाँ जान लागेको सुमन?', मिसको मधुर आवाजले मेरो मुटुमा मलमको काम गर्यो।

'साथीको घरमा, काठमाडौंमा।', मैले मामाले बोलाउनु भएको कुरा ढाँटेर भने। अनि मेरो नजर मिसको टाइट सुरुवालमा पर्यो। कुर्ताको तल्लो भाग साइड लाग्दा मिसको माथिल्ला साँप्राहरु अनि त्यसमा टिपिक्क टाँसिएको पेन्टीको इलास्टिक देखे। त्यो पेन्टी त्यही कालो पेन्टी थियो, सेतो सुरुवाल भित्रको पेन्टीको रंग बाहिेरबाटै देखिन्थ्यो। त्यो कालो पेन्टी मैले कति पटक सेतै बनाएको छू, उफ, मिसले त्यही लगाएर आउनु भएको रहेछ।

'कति दिन बस्छौ?', मिसले सोध्नुभयो।

'बिदासम्म। तपाइ कहिले फर्कनुहुन्छ मिस?'

'म पनि बिदासम्म बस्छू अनि फर्कन्छु।'

'संगै फर्किम न मिस।'

'ल, तिमीसंग फोन छ?'

'छैन।'

मिसले कापीको पन्ना च्यातेर नम्बर लेखेर दिनुभयो।

'मलाइ यसमा फोन गर। अनि संगै आउला, हुन्छ?', मिसले मायालु स्वरमा भन्नुभयो।

'हुन्छ मिस।', आज्ञाकारी स्वरमा उत्तर दिए।

बसको हल्लाइले मिसको छातीहरु छचल्किएको थियो। म पुरै तात्न थालेपछि कता कता बोल्ने हिम्मत पनि जुर्दै थियो।

"म यस पटक काठमाडौं तपाईंको लागि नै गइरहेको जस्तो लागिरहेको छ मिस।" 

मेरो कुराले मिसले हल्का आँखा ठाडो पार्दै भन्नुभयो, "किन? त्यत्रो शहर... त्यहाँ म मात्रै छु त?"

"अरु कोही त चिनेको छैन, एउटा साथी बाहेक।', मैेल भने।

मेरो कुराले मुस्काउँदै, गहिरो स्वरमा उत्तर दिनुभयो, "ठुला कुरा गर्ने भइसकेछौ तिमी त। त्यो उमेरमै म यस्तो बोल्थेँ भने, आमाले कान समाइदिनुहुन्थ्यो।"

"तपाईं त कान समाउने होइन, उल्टै मन समाउने गर्नुहुन्छ।", मैले पनि ताल तालमै भनिदिए।

मेरो कुराले मिस एकछिन टोलाउँछिन्, अनि फेरि झ्यालबाट हेर्छिन्।

"कसैकसैको मन समात्नु सजिलो हुँदैन सुमन, अनि कहिलेकाहीँ त समाएको मन फुकाउनै गाह्रो पर्छ।", केही बेरको मौनता पछि मिसले भन्नुभयो।

"म त तपाईंले समाएर राख्नु भयो भने फुकाउनै दिँदिन।", मैले भने,

मिस मेरो कुरा सुनेर हाँस्नुभयो अनि भन्नुभयो, "तिमीले अझै धेरै कुरा बुझ्न बाँकी छ सुमन।'

"के तपाईंको नजरमा म अझै बच्चै छु मिस?", मैले खुबै आफुलाइ ठूलो सोचेर सोधे।

"बच्चा त हौ तिमी, तिमीले देख्ने सपना अझै रंगिन छन्... ती सपना पुरा गर्न पहिले आफूलाई बुझ्नुपर्छ।"

"मलाई थाहा छैन जिन्दगी कस्तो हुन्छ... तर तपाईंलाई हेरिरहँदा समय अलि मिठो लाग्छ।"

'तिमी यस्तो बोल्ने छौ जस्तो लागेको थिएन मलाइ।', मिसले मुस्काउँदै भन्नुभयो। त्यो हाँसोले मेरो मनमा छुट्टै तरंग ल्यायो। 

काठमाडौं पुगेपछि म साथीको कोठामा पुगे। केही दिन त्यतै बसे। बोर लाग्न थाल्यो। मिसको याद एकदम आयो। अनि एकदिन साथीको मोबाइलबाट मिसलाइ फोन गरे।

फोन घण्टी दुईचोटि बज्यो, अनि चुप। तेस्रोपटकमा एक परिचित आवाज सुनियो—
"हेलो?"

मेरो मुटु थोरै बढि धड्कियो।
"म सुमन। तपाईंले दिएको नम्बरमा पहिलो पटक फोन गरेको..."

मिसको स्वर कोमल थियो, केही थकाइ मिसिएको—
"अँ… तिमी नै है सुमन? कहाँ छौ अहिले?"

"साथीको डेरामा। केही दिन यत्तिकै बसेँ।"

"काठमाडौं कस्तो लाग्यो त?" उहाँले सोध्नुभयो।

मैले हिचकिचाउँदै जवाफ दिएँ—
"साच्ची भन्नु परे, बोर लाग्दैछ मिस। तपाईं बाहेक अरु कोही चिनजान छैन। तपाईंलाई भेट्न मन लागेको छ।"

एकछिन शान्ति छायो। अनि मिसले बिस्तारै भनिन्—
"हुन्छ, म तिमीलाई फेरी फोन गर्छु है।"
अनि फोन काटिनुभयो।

---

दिनभर आँखा घडीमै थियो। जब फोन आयो, मिसको स्वर अझै सोही मधुरो, तर अब अलिक निर्देशनात्मक—
"बेलुका पाँच बजे बानेश्वर आउन सक्छौ?"

"सक्छु मिस।"

साथीसँग बाटो सोधेँ, अनि बत्तिएको शहरका सडकहरू पार गर्दै म बानेश्वर पुगें।

चोकमा केही समय कुर्दा—त्यो क्षण आयो।

उहाँ टाढाबाट आउँदै हुनुहुन्थ्यो। पहिलो पल्ट कुर्ता-सुरुवालमा नभएर, कालो टप्स अनि हल्का ग्रे स्कर्टमा देखिनु भएको थियो। टप्स फिटेड थियो। उहाँको हात, खुट्टा अनि सेता साँप्राहरु खुला देखिन्थे। घामको मधुरो उज्यालोमा त्यो दृश्य मनमोहक थियो।

म थचक्क भएँ। शरीर हल्का तातो महसुस भयो। घाँटी सुक्यो। लाज र उत्सुकता मिसिएको त्यो पहिलो प्रतिक्रिया, म आफैँलाई बुझ्न सकिरहेको थिइनँ।

'तपाईं त आज... अर्कैजस्तो देखिनु भएको छ मिस।' मैले हल्का स्वरमा भने।

मिस मुस्काइन्। "सहरमा अलिक फरक हुनुपर्छ नि, हैन र?"

"मलाई त हेरिरहुँ जस्तो लागिरहेको छ।'

"तिमी त गाउँमा भन्दा बढि बोल्न थालेछौ सहर आएपछि।"

"शब्दहरू त गाउँमै थिए, भन्न साहस भने आज मात्र आयो।", मैले भने।

'खुब जान्ने भएको छौ बोल्न.. ल हिड म तिमीलाइ एउटा ठाउँमा लान्छु।', भनेर मिस अघि अघि हिड्नुभयो। 

मिसको टाइट स्कर्टको पछाडी चाकका पुठ्ठाहरु यस्तो आकर्षक देखिएका थिए कि बाटोमा हिड्ने अरु केटीहरु पनि फिक्का लाग्दैथिए। केही दिन अगाडी सम्म बाटोमा देखिएका शहरका केटीहरु पनि 'वाह' लागेको, मिसको अगाडी त केही न केही। हरेक पटक खुट्टा अगाडी बढाउँदा ती पुठ्ठाहरु लचक लचक हुन्थे।

---

बानेश्वरको भीडभाड र धुवाँको हत्तपत्त पार गर्दै हामी एउटा सानो क्याफेभित्र छिर्यौं। काठले बनेका टेबल–कुर्सीहरू, हल्का सुनिने जाज संगीत, र झ्यालबाट छिर्दै गरेको मधुर साँझको उज्यालो—सबै थाकेको मनलाई केही क्षणको विश्राम दिने जस्तो लाग्यो।

"यहाँ बसौं है?" मिसले झ्याल नजिकको कुनाको टेबल देखाउँदै भनिन्।

मैले सहमतिमा टाउको हल्लाएँ। उहाँ टेबलको एकछेउमा बस्नुभयो, म ठ्याक्कै उहाँको अगाडि। त्यो कुर्सीको कोण केही यस्तो थियो, जहाँबाट म उहाँको अनुहार मात्र हैन, शरीरको चालचलन, पहिरनको बनावट अनि केही नचाहेर देखिने कुराहरू पनि अवलोकन गर्न सक्थेँ।

मिसले कालो, टाइट टप्स लगाउनु भएको थियो—गर्दन नजिक टाँसिएको कपडाले उहाँको गह्रौं स्वासप्रस्वासको लय पनि देखिन्थ्यो। तल स्कर्ट, साँप्राको नाङ्गो छाला—जुन अहिलेसम्म मैले कहिल्यै उहाँमा देखेको थिइनँ। उहाँको स्कर्टको कपडाले हल्का हल्लिँदै गर्दा, मेरो आँखा आकस्मिक रूपमा त्यहाँ पुग्यो।

मेरो निधारमा पसिना थियो, गाला तातो। शरीरको तापमान त्यो वातानुकूलित क्याफेभन्दा धेरै बढिसकेको थियो।

"खाएको छौं पिज्जा?" मिसले मेनु पल्टाउँदै सोध्नुभयो।

मैले हल्का स्वरमा भनेँ, "पहिले कहिल्यै खाएको थिइन मिस।"

"त्यसैले त भनेको, आज तिमीलाई म खुवाउँछु भनेर ल्याएकी।"

"किन मिस?"

उहाँको अनुहारमा मधुर मुस्कान थियो।
"पहिलो अनुभवहरू सधैं सम्झन लायक हुन्छन्। साच्ची रमाइलो भयो भने, त्यही क्षण फेरि–फेरि सम्झन मन लाग्छ।"

त्यो वाक्यलाई मैले एउटै अर्थमा बुझिनँ। मिसले त्यसो भनेको हो—पिज्जाका लागि? कि हाम्रो भेटको लागि?

"मलाई पनि आज धेरै कुरा पहिलोचोटि भइरहेको छ।" मैले भावुक स्वरमा भनेँ।

"जस्तै?" मिसले चाखका साथ सोध्नुभयो।

"पहिलोचोटि शहर आएको छु। पहिलोचोटि क्याफे आएको छु। र... पहिलोचोटि तपाईंलाई यसरी हेर्दै छु, जसरी हेर्नु हुँदैनजस्तो लाग्छ, तर मनले रोक्दैन।"

उहाँ एकछिन मौन रहनुभयो। टेबुलको माथि औंलाले हल्का घुमाउनु भयो। त्यो मौनतामा एक प्रकारको इजाजत थियो—तिमीले अनुभूति गर्न पाउँछौ, तर बुझ्नको लागि समय लाग्छ।

पिज्जा आयो— चिजको गन्धले वातावरण सुगन्धित बनायो। मिसले एउटा स्लाइस उठाएर मेरो थालतिर सार्नुभयो।

"खाउ त, अनि भन कस्तो लाग्छ।"

मैले सानो टुक्रा काटेर मुखमा राखें। पहिलोचोटिको त्यो स्वाद बिस्तारै जिब्रोलाई छोइरहेको थियो, अनि त्योभन्दा अघि मेरो नजर फेरि मिसतिर गइरहेको थियो।

"स्वाद त राम्रो छ.... तर नबुझिने किसिमको मिठास छ।"

मिस हाँस्नुभयो।
"त्यो त स्वाद मात्रै होइन, अनुभव हो। कहिलेकाहीँ केही कुरा बुझ्न स्वादैले होइन, भावनाले सिकाउँछ।"

मैले गहिरो नजरले उहाँलाई हेरेँ—हामी सानो शहरको सानो टेबलमा बसेका थियौं, तर मेरो भित्री संसार भने हलचलमा थियो।

"तपाईं आज... अचम्म लाग्ने गरी फरक देखिनु भएको छ।" मैले बिस्तारै भनें।

"कसरी?"

"मलाई लाग्छ तपाईं शहरसँगै खुलेको फूलजस्तै देखिनु भएको छ। जुन फुल अघिसम्म बोटमै लुकिरहेको थियो।"

मिसले एकछिन मेरो नजर समाउनु भयो, अनि मुस्काउँदै भनिन्—
"हामी सबै बिस्तारै खुल्दै जान्छौं सुमन। केही फूलहरू ठाउँमा पुगेपछि मात्र फुल्छन।'

त्यसपछि केही समय हामी चुपचाप बस्यौं। वातावरणमा हल्का गहिरोपन थियो—न त केवल शिक्षक र विद्यार्थीको सम्बन्ध, न त केवल दुई अपरिपक्व मनहरूको कुतूहल। 

हामी क्याफेबाट निस्क्यौं। सडकमा हल्का उज्यालो थियो, गाडीको बत्तीहरू टाढा–टाढा बलिरहेका थिए। चिसो बतास चलिरहेको थियो, जुन मिसको कपाल उडाउन थाल्दथ्यो। उहाँ कहिले काँधमा झार्नु हुन्थ्यो, कहिले त बाँध्न खोजेर फेरि छोडिदिनुहुन्थ्यो।

"टाढा जान पर्दैन, अलिक हिँडौँ है?" मिसले एक छेउको बाटो देखाउँदै भन्नुभयो।

"हुन्छ मिस," मैले सहज रूपमा भनें। तर भित्र–भित्रै हरेक पल मेरो लागि गहिरिँदै गइरहेको थियो।

हामी छेउछाउको सडकमै बिस्तारै हिँड्न थाल्यौं। उहाँ मेरो छेउमा, अलिक अगाडि। मेरो नजर कहिले उहाँको साँप्रामा, कहिले पुठ्ठोमा, कहिले कपालमा, त्यति नजिक भएर पनि नछुन पाएको आकांक्षा झैँ।

"शहरमा हिँड्दा त मान्छेले आफूलाई अलिक अर्कै देख्न खोज्छ है?" मैले भनेँ।

"शहरले मान्छेमा चुपचाप परिवर्तन ल्याउँछ। हिँडाइको चालमा, बोलाइको स्वरमा, चाहनाको ढाँचामा..." उहाँको स्वर त्यही मधुर, तर गम्भीर थियो।

मैले साहस गरेर भनेँ, "ममा पनि केही परिवर्तन आएको होला नि?"

"तिमी अलि गम्भीर देखिन थालेको छौ। पहिला भन्दा धेरै कुरामा डुब्न थाल्यौ जस्तो लाग्छ।"

"त्यो डुबाइ त तपाईंको कारणले होला।"

मिस एकछिन अडिनुभयो, अनि मलाई हेरेर हल्का मुस्कान छर्दै भन्नुभयो—
"तिमी जे महसुस गर्दैछौ, त्यो गलत होइन। तर महसुस गर्नु र त्यो महसुसको पछाडि लाग्नु एउटै कुरा होइन सुमन।"

मैले नजर नझुकाई भनेँ, "तर म त पछि लाग्न थालेको छु मिस। तपाईंको नजर, तपाईंको बोली, तपाईंको हाँसो... मलाई रोक्न सक्दिन।"

 केही पाइला चुपचाप हिँड्नुभयो। मलाई लाग्यो, मैले सिमाना पार गरें कि?

तर अचानक उहाँले आफ्नो काँध मेरो काँधसँग हल्का ठोकिनु भयो, मानौं त्यसो गर्नु सधैं स्वाभाविक हो।
"सुमन, तिमी साँचो के महसुस गर्दैछौ, त्यो मलाई थाहा छ। तर केही सम्बन्धहरू अनकन्फर्म्ड रहनु नै राम्रो हुन्छ। किनभने पुष्टि भयो भने, सम्बन्ध बिग्रिन सक्छ, मान्छे बिग्रन सक्छ।"

मैले बुझ्ने प्रयास गरेँ, तर के भन्न खोजे नै बुझिन।

"तपाईं मलाई मन पराउनुहुन्न?", खै मैले के सोचेर यस्तो प्रश्न गरे।

मिस हाँस्नुभयो, 'तिमी मेरो राम्रो विद्यार्थी हौ के!' मिसले रोकिएर मेरो कपाल मुसार्नुभयो। यसरी पहिलो पटक छूनुभएको, मेरो त शरीरमा तरङ्ग नै आयो।

हावा चिसिँदै थियो। सडकमा बत्ती बलिरहेका थिए, झिलमिल। मेरो मनभित्र भने उज्यालोको सट्टा हल्का कुहिरो लागिरहेको थियो—स्पष्ट नदेखिने प्रेम, अधुरो स्वीकारोक्ति, र अलमलिएको उमेर।

हामी केहीबेर चुपचाप हिँड्यौं।

केही बेरपछि मिसले मलाई हेर्दै सहज रूपमा भनिन्,

"एकछिन मेरो फ्ल्याटमा बस्छौ? म केही बनाउँछु खानलाई। अनि ढिलो भएन भने त्यतैबाट फर्किहाल्न सकिन्छ।"

म केही बोलिनँ। सहमतिमा टाउको हल्लाएँ। भित्र कताकता हर्ष, लाज र अनिश्चितताको काँपिएको सुस्केरा चलिरहेको थियो।

उहाँको फ्ल्याट, सामान्य लाग्ने अपार्टमेन्टको पाँचौं तलामा थियो। झ्याल खुला थियो, पर्दा हल्का हल्लिएका। भित्र सन्नाटा, तर शान्तिपूर्ण सन्नाटा। कुनै दबाब थिएन, तर कुनै खालीपन पनि थिएन।

हामी छिर्नासाथ मिसले झोला टेबलमाथि राख्नुभयो र बिस्तारै भन्नुभयो,
"म लुगा फेरेर आउँछु। तिमी यहाँ बस है, एकछिन भित्र नआउ न।"

उहाँ हाँस्नुभयो, तर त्यो हाँसोमा चेतावनी थिएन—बरु कुनै सिमाना बनाउने सानो मुस्कान मात्र थियो।

उहाँ ढोकाबाट छिर्दै जाँदा मेरो नजर अनायासै त्यही ढोकामा अडियो।
मनले धेरै कुरा सोच्यो।
भित्र हेर्न मन थियो। तर मन डराइरहेको थियो।
नजर ढोकातिर गएको थियो, तर म उठिनँ।
कहिलेकाहीँ नहेर्नु नै उचित हुन्छ।

थोरै समयमै मिस निस्किनुभयो—हल्का खुकुलो सेतो टिसर्टमा, अनि छोटो नरम कपडाको कट्टुमा।
उहाँ अब झन् धेरै सरल देखिनुहुन्थ्यो, तर त्यो सरलता नै अझ रहस्यमय लाग्न थालेको थियो। सायद आधा अंगहरु सेतै देखिएको भएर होला।

भान्सामा गइहाल्नुभयो।
"तिमी थाक्यौ होला, बस् न सोफामा। म चाँडो केही बनाउँछु।"

भान्साबाट आउने भातको बास्ना, मिसको कपालबाट आएको चीसो साबुनको गन्ध, अनि त्यो साँझको मौनता—ती सबै सँगै मिसिएको थियो।
बिस्तारै प्लेटमा राखेर दाल–भात, केही तरकारी ल्याइदिनुभयो।

"ल, खाउ। यत्रो सहर घुमेपछि त घरको खाना मिठो लाग्छ नि, है?"

"एकदम। अझ तपाईंले बनाएको भन्ने थाहा पाउँदा त झन् स्वाद मिसिएको जस्तो लाग्छ।"
मैले हेरेँ—उहाँ मुस्काउँदै भाँडामा केही राखिरहनु भएको थियो।
ती हातहरू, ती चालहरू—सबै कुनै दृश्य होइन, अनुभूति बन्न थालेका थिए।

त्यसपछि उहाँले कोठा देखाउँदै भन्नुभयो,
"राति यतै सोफामा सुते हुन्छ तिमी। भित्रको कोठा मेरो हो।"

"हुन्छ मिस," मैले बिस्तारै भनें।
मनमा अझै हल्का कुनै चाहना पलाएर बसेको थियो—तर त्यो स्पष्ट थिएन।

बिस्तरै, म उठेँ।
"बाथरुम जान्छु म।"

मिसले टाउको हल्लाउनुभयो।

बाथरुम खोल्दा, त्यो स्थान साँचिकै चकाचक देखियो। ससाना गमलाहरू, साबुन र तौलियाको सुगन्ध, ऐनामा टल्किएको प्रकाश—म लागेँ, यो त केवल सफा कोठा होइन, मिसको आत्मा जस्तै व्यवस्थीत संसार हो।

त्यही सफा ठाउँमा, म एक्लै भएँ।
तर मेरो मन एक्लो थिएन।
मिसको आकृति, मुस्कान, टिसर्टको खुकुलोपन, उहाँको सास फेर्ने तरिका—सबै कुरा मेरो मानसपटलमा गडेको थियो।

त्यो क्षण, म आफैँभित्र धेरै गहिरो पुगेँ।
र त्यो गहिराइमा मैले केही यस्तो अनुभूति गरेँ, जुन शब्दभन्दा बाहिर थियो—सान्त, तर तातो। चुपचाप, तर पूर्ण। मैले मिसको एक-एक अर्धनग्न अंगहरुको कल्पना गर्न थाले। कमोडमा नाङ्गो बसेको, मेरो हात त्यही पुगिहाल्यो। त्यो पहिल्यै ठूलो भइसकेको थियो। ओहो, जब मैले पहिलो पटक यसलाइ जानीजानी ठूलो बनाएको थिए, त्यो बर्ष दिन अघि थियो। एकवर्षमा यसको आकार पनि कति ठूलो भइसकेछ। यो सबको श्रेय सबै मिसलाइ नै जान्छ। मिसको बासना, मिसको पेन्टी, अनि मिसको आकर्षक सेक्सी शरीर। सेतो कमोडलाइ अझै सेतो बनाएर म बाहिर निस्के। त्यो साँझको अनुभूति म कहिल्यै बिर्सन सक्दिनँ।

-‍‍‍--

बिहान हल्का चियाको बास्नाले झस्किएर उठें।
मिस ढोकामा चिया कप लिएर उभिनु भएको थियो। उज्यालो टिसर्ट, सामान्य ट्राउजर, कपाल झमझम झरेको—बिलकुलै सरल लुगा। 

"सुत्यौ राम्रोसंग?"

मैले मुस्काउँदै कप थामें, "निदाएँ, तर सपना पनि धेरै देखें।"

"झट्ट भन त—स्विमिङ गर्यौं कि फिल्म हेर्यौ?"

मैले अचम्मले हेरें, "दुई मध्ये रोज्नुपर्ने हो?"

उहाँ हाँस्नुभयो, "म त दिनभर फुर्सद छु। तिमी के सोच्दैछौ?"

सिनेमा—राम्रो हो। एयरकन्डिसन हल, हल्का अँध्यारो, चुपचाप, मिससँग छेउछाउ बस्न पाउने। तर त्यो त सहरको सामान्य कार्यक्रम हो।

तर स्विमिङ—मैले कहिल्यै नगरेको अनुभव। पानीमा मिसको रूप कस्तो देखिएला? शरीर हल्का, मन चञ्चल। के मैले त्यो दूरी घटाउने आँट गर्न सक्छु?

"स्विमिङ...!" मैले अलि हिच्किचाउँदै भनें।

मिसको आँखामा चमक आयो। " रमाइलो हुन्छ। कट्टु किन्न जानुपर्ला है त पुलमा लगाउनलाइ?"

सहरको एक शोरूम। रंगीन स्विमिङ कस्टुमहरू, दायाँबायाँ दामीदामी कपडाहरू। मिस अगाडि–अगाडि, म उहाँको पछि। उहाँले एउटा हल्का निलो कट्टु टिपेर मेरो हातमा राखिदिनुभयो।

"यो साइज तिमीलाई मिल्ला जस्तो लाग्छ।"

मैले त्यो कपडा हेरेँ—त्यो त सानो थियो, अति सानो।
यस्तो कपडा मैले कहिल्यै लगाएको थिइनँ, त्यो पनि सार्वजनिक ठाउँमा!

मिस मुस्काइन्, "डर लाग्छ?"

मैले हाँस्न खोजें, "नयाँ कुरा त हो नि मिस।"

"राम्रोसँग अनुभव गर, सहरले तिमीलाई धेरै कुरा सिकाउनेछ।"

पुल धेरै ठूलो थिएन, तर सफा र खालीजस्तै। एक–दुई जोडीहरू बसेका, केही केटाहरू पल्लो कुनामा उफ्रिरहेका। म चेन्ज गरिसकेर पुलको छेउमा आएँ—काट्टु त लगाएँ, तर शरिरमा हल्का चिसो पनि थियो, अनि त्यो सानो कपडाको थिचावट... असहजता!

त्यो क्षण, सबैभन्दा अचम्मको कुरा भयो।

मिस चुपचाप आइपुग्नुभयो। 
उहाँले गाढा निलो स्विमसूट लगाउनु भएको थियो—घाँटीसम्म टाकिएको तर शरीरमा सुहाएको, कपाल च्याप्प बाँधिएको।

म पुलको छेउबाट एकैचोटि पानीमा हाम्फालेँ।

मलाई न त पौडन राम्रोसँग आउँथ्यो, न त ध्यान राख्न। तर त्यो क्षण केही लुकाउनु पर्ने जस्तो लाग्यो— पानी मुनि बसेर मैले श्वास रोकें।

त्यो सानो कट्टुले पनि मसँग विश्वासघात गर्ने प्रयास गरिरहेको थियो जस्तो लाग्थ्यो।

म पानीमाथि निस्कें, अलि पर पुगेको थिएँ। मिस मसँग नजिक नआउने गरी चुपचाप छेउमा पौडिनु भएको थियो।
तर त्यो चुपचापमा पनि धेरै अर्थ लुकेको थियो।

म पौडिएँ, टुक्राटुक्रा आवाजमा भनेँ, "... अलि डर लाग्यो।"

"तर डुबेनौ त!" मिसले हल्का हाँसो छर्दै भनिन्।

"डुब्न... कुनै–कुनै चिजमा रमाइलो पनि त लाग्छ नि मिस।"

उहाँले मेरो आँखातिर हेर्नुभयो—एकछिन चुपचाप।
---

उहाँ नजिक आउनुभयो, मसँग आँखा जुधाउँदै सोध्नुभयो,
“पहिले कहिल्यै स्विमिङ गरेको छौ?”

मैले झट्टै टाउको हल्लाएँ,
“छैन।”

मिसले मुस्कुराउँदै मेरो कम्मरमा हात राख्नुभयो।
“ठिक छ, म तिमीलाई केही बेसिक कुरा सिकाउँछु। नआत्तिउ है ”

उनले हात विस्तार गर्दै मेरो दुवै हात समात्नुभयो। त्यस्तो स्पर्शले अनौठो संवेदना ल्यायो—शीतलता र विश्वासको मिलन।

पहिलो स्टाइल—फ्लोटिंग।

“सबैभन्दा पहिला पानीमा शरीरलाई यसरी सिधा राख्नुपर्छ,” उहाँले हात–खुट्टा कसरी तन्काउने गरेर देखाउनुभयो।
म पानीमा शरीर राख्न डराउँदै पनि उहाँको निर्देशन अनुसार गर्दा, केहीबेरपछि अलिक सहज महसुस भयो।

अर्को—फ्रन्ट किक।

मिसले मेरो खुट्टा समातेर हल्का–हल्का किक गर्न सिकाउन थाल्नुभयो।
“पानीमा एउटा लय हुन्छ, हात खुट्टाको।'

हातले मेरो कम्मर मजबुत पार्दै,
“साँच्चै राम्रो गर्यौ, सुमन। अब मेरो हात समात र यो किकसँगै हात चलाउँ।”

उहाँले मेरो हात समातेर तरल तरिकाले पानीमा हल्लाउन सिकाउनुभयो।
कहिलेकाहीँ उहाँको हात र मेरो हात एकै ठाउँमा रहँदा मेरो मनमा अजीब उथलपुथल चल्यो—त्यो स्पर्शमा एक किसिमको न्यानोपन र सम्बन्ध थियो, जुन शब्दमा व्यक्त गर्न कठिन थियो।

तिस्रो—ब्याकस्ट्रोक।

“यो स्विमिङको अर्को स्टाइल हो। यो गर्दा तिमीले पानीमा आँखाहरू खुला राख्न सक्छौ।”
मिसले हात र खुट्टाको ताल सिकाउँदै गर्दा, म प्रयास गरें। पानीमा शरीर सजिलै चल्न थालेपछि, हावाको स्वास फेरिएको महसुस भयो।

जहाँ जहाँ मैले डर र लाज अनुभव गरिरहेको थिएँ, मिसको उपस्थितिले त्यसलाई कम गर्न मद्दत गर्‍यो। उहाँको धैर्यता र माया झैँ लाग्ने त्यो शिक्षाले मलाइ थोर बहुत स्विमिङ सिकायो।

यसरी शरीर नै छोएर मिसले सिकाउँदा मलाइ त एकदम नजिक भएको महसुस भयो। स्कुल याद आयो। स्कुलका ती ब्याकबेन्चरहरु मिसलाइ के-के भनेर आपसमा कुरा काट्थे। यता म तिनै सबैको प्यारी मिससंग अर्धनग्न स्विमिङ गर्दै थिए। मेरो कट्टु फेरी भुक्क फुल्यो। मिसले मेरो कम्मर समातेर अगाडी धकेल्न खोज्दा मिसको हात मेरो भुक्क उठेको कट्टु बाहिर रगडियो। म त पानीमा चुर्लुम्मै डुबे!

मिस आएर मलाइ माथी तान्दिनुभयो। 

'खुट्टा चिप्लियो।', मैले बहाना बनाए। मिसको अनुहारमा मन्द मुस्कान थियो, पहिले कहिल्यै नदेखेको मुस्कान।

---

स्विमिङ पूलबाट निस्किएपछि हामी नजिकैको सानो रेस्टुरेन्टमा गयौं। हल्का खाजापछि थकान महसुस भयो, अनि मिसले भनिन्,
"हेर न, ‍स्विमिङपछि त छाला कति टाइट टाइट लाग्छ नि!"

फ्ल्याटमा फर्किंदा दिउँसोको घाम, झ्यालको पर्दाबाट सुनौलो रेखा झुल्किदै थियो। मिस अलिक थाकेको जस्तो देखिनु हुन्थ्यो।
उहाँ भित्रको कोठामा लुगा फेर्न जानुभयो।

"ए सुमन, म लुगा चेन्ज गर्छु है, एकछिन नआउनू त", भनेर हल्का हाँसोसहित ढोका लगाउनु भयो।

---

स्कुलकी मिस - भाग २